27/9/22
Στις 5 Ιουλίου 2022, σε ηλικία 89 ετών, έφυγε από τη ζωή ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος της διεθνούς ψυχαναλυτικής κοινότητας, η Geneviève Haag. Μας άφησε ένα χρόνο μετά από το χαμό του αγαπημένου της συνοδοιπόρου στη ζωή, Michel Haag, μια απώλεια που της προκάλεσε ανείπωτο πόνο.
Η Geneviève Haag ήταν παιδοψυχίατρος, ψυχαναλύτρια, μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων (SPP), μέλος της Ομάδας Ψυχαναλυτικών Σπουδών και Ερευνών για την Ανάπτυξη του Παιδιού και του Βρέφους (GERPEN) και ιδρυτικό μέλος του Διεθνούς Συντονισμού Ψυχαναλυτών και Ψυχοθεραπευτών που εργάζονται με Άτομα με Αυτισμό (CIPPA).
Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην εργασία της με βρέφη, παιδιά και εφήβους με αυτισμό. Υπήρξε εποπτευόμενη της Esther Bick και της FrancisTustin, σχέσεις που την ενέπνευσαν και σημάδεψαν την επιστημονική της πορεία. Το 1985 θα εκδοθεί ένα από τα σημαντικότερα άρθρα της αναφορικά με την εικόνα του σώματος με τίτλο ‘Η μητέρα και το βρέφος στα δύο ημίσεα του σώματος’ όπου μιλά για την παράπλευρη ενδοσωματική ταύτιση με το αντικείμενο ενώ το 1995 μαζί με μια ομάδα ψυχαναλυτών θα ερευνήσουν τα κλινικά αποτελέσματα σχετικά με τα εξελικτικά στάδια του αυτισμού όπως διαφαίνεται στο άρθρο ‘Κλίμακα εντοπισμού των εξελικτικών σταδίων του παιδικού αυτισμού κατά τη διάρκεια μιας θεραπευτικής διεργασίας’. Συνδύασε την παρατήρηση βρέφους με την κλινική του αυτισμού και κατανόησε σε βάθος τα στάδια ανάπτυξης της εικόνας του σώματος του ανθρώπου. Έγραψε πληθώρα άρθρων σχετικά με τον αυτισμό, μέρος από τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο της με τίτλο ‘Το σωματικό εγώ: Αυτισμός και ανάπτυξη’ που εκδόθηκε το 2018. Για το βιβλίο αυτό τιμήθηκε από την Ψυχαναλυτική Εταιρεία των Παρισίων (SPP) με το βραβείο Maurice Bouvet. Δυστυχώς δεν πρόλαβε την έκδοση του τελευταίου της βιβλίου που βγήκε τον Αύγουστο του 2022 με τίτλο ‘ Κλίμακα αξιολόγησης του αυτισμού: Κλινικές διαγνώσεων και διαδικασίες αλλαγής στη ΔΑΦ’.
Στην εποπτική μας συνεργασία συνάντησα έναν άνθρωπο πολύ ζωντανό που έσκυβε με πραγματικό ενδιαφέρον πάνω σε κάθε κλινική περίπτωση η οποία γινόταν μοναδική κάθε φορά. Με γενναιοδωρία μετέδιδε τις γνώσεις της και ανέλυε σε βάθος κάθε κλινικό δεδομένο. Η διάρκεια της εποπτείας κρατούσε 1 ώρα γιατί όταν ήταν εκείνη εποπτευόμενη δεν της έφτανε ποτέ ο χρόνος. Θεωρούσε επίσης ότι η συνεδρία με τα αυτιστικά παιδιά (κυρίως αυτά χωρίς ομιλία) θα έπρεπε να διαρκεί περίπου 35 λεπτά και όχι παραπάνω. Θα μείνει ζωντανή στη σκέψη μου και εύχομαι το έργο της να συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές.
Μάγια Κορκοκίου